Gisteren gebeurde het eindelijk weer es. Ik werd op straat herkend door iemand die ik niet direct kon plaatsen, het bleek een yogaklant: ‘Hey, wanneer geef je weer les? Jij bent echt zooo relaxt, ik word altijd helemaal rustig van jou!’ Tsjakka, in the pocket! De rest van de dag besloot ik lekker naast m’n schoenen te lopen.

Want herkend worden, daar droomde ik als kind al van. Wat een hemelse egostreling leek me dat, dag in dag uit herkend en bewonderd worden omwille van je kwaliteiten, je werk of je kunstje.

In de praktijk zat (en zit) ik als een Vrouwe Hysterica vooral aan de andere kant van het fascinatiespectrum, gezien mijn bovengemiddelde interesse in muzikanten en voetballers. Wat in wezen ook maar gewone mensen zijn, dat vergeet ik wel es.

Jaren terug werkte ik als vrijwilliger in Hedon, een walhalla van normale mensen. Mocht er al iets abnormaals voorvallen, dan had dit vaak te maken met, bij voorkeur groepsgewijze, ruzies tussen danceparty bezoekers. Optredende bands en dj’s deden meestal gewoon hun werk. Muziek maken, feestjes bouwen.

Bij de fietsenrekken werd ik door de bekende Zwolse dj Hans Stroeve eens extra met mijn neus op de ontnuchterende feiten gedrukt. Na een optreden van hemzelf stond de beste man daar doodmenselijk het slot van zijn fiets te halen en schoot ie in de lach om mijn zichtbare verbazing: ‘Ach joh, ik ben zo gewoon gebleven.’ Tja, tuurlijk. Een dj moet ook gewoon naar huis en wil onderweg misschien nog een biertje drinken in de stad.

En je raadt het al, de allergewoonste jongens die ik ooit in Hedon ontmoette waren natuurlijk die van…Racoon! Die hadden het lef om gewoon een bak koffie uit de keuken te halen, gewoon bij de vrijwilligers aan tafel te gaan zitten, gewoon de kassamedewerkers te begroeten. Door dit schaamteloze gebrek aan arrogantie herkende ik ze eerst niet eens, kun je nagaan.

Heb ik dus ook, buiten de yogamuren ben ik nauwelijks herkenbaar. Daar gedraag ik me als een vloekende Nederlander, vechtend in de storm met een binnenstebuiten gekeerde paraplu. Of hang ik de ‘hedonist’ uit, die midden in de nacht als aangeschoten wild, gierend van meligheid over straat danst. Om daags erna thuis met een kater verzeild te raken in het zoveelste opgefokte conflict met de koffiemachine, omdat ik niet eerst m’n contactlenzen in heb gedaan. Niks rustig, niks relaxt, niks ‘omarm je tegenslagen’, Namastée motherfucker!

Ach, ik ben zo gewoon gebleven…