Tussen mijn lessen door klets ik graag even met het personeel van de fitness. Vandaag kijkt de jonge instructeur van dienst niet al te blij van zich af, hij heeft het zwaar. Tja, vakantietijd, geen reet te doen. Zo’n jonge vent komt hier natuurlijk om z’n fitnesspassie over te brengen. Op een handjevol fanatieke krachtpatsers na, is er nu bijna niemand om dat enthousiasme mee te delen, dus de schat verveelt zich, snap ik.

Dat zie ik verkeerd: ‘Man, heb net alle halters en dumbells lopen terugleggen. Als die Neanderthalers hun eigen troep gewoon zouden opruimen…’ Dan had ie helemaal niks meer te doen, denk ik, maar dat zeg ik nu ff niet.

‘Ja, ik spreek ze er gewoon op aan hoor, zo van “hey gast, wat dacht je, ga je de zooi nog achter je kont opruimen of wat? Je moeder werkt hier niet, weet je wel. Doe je dat thuis ook ofzo?” Schrikken ze van hè, dat ik zo mondig ben. Echt joh, die gasten zijn zo dom, wat ik zeg hoor, het zijn allemaal van die eencellige Neanderthalers hier.’ Arme schat, hij heeft ’t echt zwaar.

‘Ach, weet je, gelukkig heb ik leiderschapskwaliteiten en ben ik niet bang voor ze, anders kun je je niet staande houden hoor, met deze doelgroep!’

Ik zou van alles willen zeggen. Iets met ‘kort door de bocht, niet over één kam scheren, professionele houding aannemen, je ego opzij zetten, respectvolle bejegening…’, maar ik doe het niet, het zal niet landen. En inwendig gniffel ik me rot om de naïeve stoerheid van de jongeling die nog een hele carrière voor zich heeft en misschien toch maar niet met mensen moet gaan werken…

Tijd voor mijn volgende les. Ik heb namelijk wèl een topbaan. Vraag me niet hoe het kan, want ondanks mijn gebrek aan leiderschapskwaliteiten wacht er een enthousiaste groep, die zin heeft om lekker te trainen. Ze doen wat ik zeg, glimlachen om mijn bijdehante ongein, leggen uit eigen beweging de gebruikte attributen weer terug en verlaten uiteindelijk met een vrolijk ‘dankjewel, tot volgende week’ de zaal.

Maar ik werk dan ook met leuke mensen, niet met Neanderthalers, misschien is dat het verschil…