Het weekend uitpilsen in het zondagavondzonnetje op een terrasje in de stad, pal naast drie heren van middelbare leeftijd, die het luidkeels en aanstekelijk naar de zin hebben. De ene bulderende lachstuip na de andere. Slap ouwehoeren volgens eeuwenoud recept: Elke passant van commentaar voorzien.

Zo ook de dame met de kleurrijke jurk. Een werkelijk prachtig gewaad, bedrukt met bloemetjes, gebergten, olifantjes, aapjes, fotograferende Japanners, vrouwen in yogahouding, iemand die op het punt staat een discus te werpen, lachende babies, Poetin met een balkje voor z’n ogen….er gebeurt van alles. Met name haar ietwat mollige achterwerk biedt prima zicht op al het leven op de jurk, dus dat treft.

Een van de heren trapt af: ‘Leuke dame, kun je niet omheen!’ Een ander: ‘Nee, als je daar omheen wilt, moet je brood meenemen.’ Het volgende giersalvo is een feit.

Sorry jongens, ik kan er niks aan doen, ik gier gewoon mee, ondanks dit bezopen staaltje fat shaming (en gebrek aan zelfreflectie, gezien de rijkelijk gebolde buiken van de heren zelf, maar dat terzijde). Hoop vooral dat de kleurrijk bejurkte dame het niet gehoord heeft.

Dus wel. En ze komt terug. Niet waggelend of schommelend. Nee, ze beent ons vastberaden tegemoet en komt vlak voor onze neus tot stilstand. ‘Tof jurkje!’, probeer ik voorzichtig. Ze maakt zich breed. Oké, dat was ze al, maar ze staat er nu zo intimiderend wijdbeens bij, met haar handen in de zij dat ze ons allemaal het avondzonnetje ontneemt. We gaan er van langs krijgen, let maar op.

Ze wendt zich tot mij: ‘Je vindt het nogal grappig hè? Volgende keer als ik jou zie, neem ik ook brood mee, om je wat bij te voeren. Wie weet, pas je ooit een keer in zo’n tof jurkje.’

Touché. Ben trouwens helemaal geen jurkenmens, maar dat durf ik nu niet te zeggen… ik en mijn grote bek houden het vanavond maar even bij ‘vloeibaar brood.’