Tegen twaalven is het weer een kakefonische drukte bij de broodjesafdeling van de Jumbo. Tuurlijk, de scholen zijn begonnen, dus het jongvolk mag zich bij wijze van lunch weer tegoed doen aan vezelarme ham/kaas croissants en andere onduidelijke vetophopingen die in de verste verte niet terug te vinden zijn in de stamboom van het geslacht brood.

Bovendien graait het scholierengespuis het liefst ongegeneerd met blote, ongewassen handen in die voederbakken rond, terwijl er toch echt zo’n verrekt handig plastic tangetje naast hangt.

Goed, hand over m’n hart, want ik ben immers graag die pretty coole, kinderloze chick die het niet al te nauw neemt met volwassenheid, dus ik glimlach vriendelijk naar mijn jeugdige medeclientèle.

Nee, dat huidige veertienjarigen zich neigen te ontwikkelen tot obese hartpatiënten, daar ga ik niet over miepen. Nog niet. Misschien over tien jaar, als ik ineens drie keer zoveel ziektekostenpremie mag dokken. Maar vooralsnog is het niet aan mij om te zeggen wat ze moeten doen.

Om de schatjes ‘off the record’ nog enige beschaving mee te geven, vis ik een bruin volkoren puntje uit een van de bakken. Uiteraard met behulp van dat functionele staaltje plastic bestek. Helaas, het broodje belandt op de grond. Wanneer ik geknield en beschaamd mijn verloren prooi opraap, weet ik mij ingesloten door vier tieners. Ik kan niet om ze heen, ik heb ze nodig: ‘Jongens, wat moet ik nou doen?’

‘Terugleggen natuurlijk!’ klinkt het in koor. Schuldbewust en met het schaamrood op m’n kaken verruil ik het geslachtofferde bolletje snel voor een schone. ‘We vertellen het niet verder hoor!’, roept één van de pubers geruststellend.

Daar werd ik ff mooi gematst door vier tieners. De coole chick uithangen werpt soms z’n vruchten af…;)