De ochtend verliep verdacht voorspoedig. Was al voor de wekker op, best aardig geslapen. Ontbijtje, zonder knoeien, werkte prima, kon voor vertrek zelfs nog een nummer twee kwijt in het toilet (voor een darmdramaqueen als ondergetekende is zoiets niet minder dan een kadootje). En als gevolg van een niet mis te verstane voorbereiding, al zeg ik het zelf, stond mijn bagage reeds keurig in het gelid klaar voor vertrek, dus kon ik op m’n gemakkie richting station Zwolle kuieren.

Goed, alles kan kapot, zo ook mijn retestrakke reisschema. Trein naar Schiphol rijdt niet verder dan Almere, dus stap over in Lelystad, wacht daar een half uur. Tuurlijk, er zijn ergere dingen dan een half uurtje stuk slaan op station Lelystad. Niet veel, maar ze zijn er. Zoals een nog langer onvrijwillig verblijf op voornoemde locatie. Bij gebrek aan duidelijke info spring ik na een uur in godsnaam dan maar in de eerste de beste Sprinter (je raadt het al, dit vervoermiddel gaat z’n naam geen eer aan doen) richting Schiphol. Anderhalf uur staan, stoppen, optrekken en weer doorademen.

In de chaos op de luchthaven tracht ik getergd, gestresst en best wel kansloos m’n eigen orde te scheppen. Gelukkig kan ik in één streep door naar de gate, want online ingecheckt en alleen maar handbagage (dat sterke staaltje voorbereiding, komt ineens zeer goed van pas). Dat ik mijn leren jasje los mee zeul is natuurlijk vragen om problemen, dus ik trek ‘m gauw ff aan. Staat wel pretty cool ook.

Ergens halverwege gate C14 staat een vlotte, minzaam ogende, bebaarde jongeman parfum monstertjes uit te delen. ‘There you are, lady.’ Tuurlijk, lekker joh, thanx: ‘You look like a rockstar!’ voegt ie knipogend toe. Shit joh, wat een schatje! Mijn dag is gered. Wat zeg ik, mijn hele reis kan niet meer stuk. Ik zou deze barista look a like willen zoenen. Helaas geen tijd voor, ik moet immers rennen. C14 wacht.

Guess what? Ook hier heeft karma blijkbaar een appeltje te schillen met deze of gene. Er kan niet tijdig geboard worden, omdat er nog mensen in het vliegtuig zitten, die er eerst uit moeten. Helder. Een vriendelijke omroepstem verzoekt de reizigers dan ook om weer even plaats te nemen.

Dit weerhoudt enkele koppeltjes bejaarde Brabanders er niet van om met uitgeprinte boardingpass en opengevouwen paspoort in de aanslag tegen de dranghekken te blijven staan en zich stevig te verbazen: ‘Alleke keech weech ’t zalfde hée! Da wodde ge toch nie goe van of wa..!’ Inderdaad, het fenomeen reizen kent zo z’n patronen. Bijvoorbeeld dat er veel tijd verloren gaat aan vertragingen en wachten. Niks nieuws onder het zonnetje.

Maar de Brabojaarden hebben wel een punt, ik baal zelf ook een beetje. Had nog makkelijk die barista boy kunnen zoenen..