Paar daagjes Terschelling, knapt een mens van op. Even in een andere belevingswereld. Ook in een andere tijdzone trouwens, gelet op de nogal gedateerde bouwstijl op dit eiland. Een dolkomisch contrast met de pracht en praal van Barcelona, waar ik enkele dagen eerder nog in rond banjerde. Nee, hier kom je niet voor de moderne kunst en de oogstrelende architectuur. In wezen is Terschelling gewoon tijdloos.

Eindeloos fietsen en wandelen door duingebieden en over het strand. Hoewel eindeloos,…strandtenten genoeg onderweg, dus op een gegeven moment kun je eigenlijk niet meer om een Skylger witbiertje heen. Dat vinden trouwens meer mensen, het is druk in de tent bij West aan zee. Gelukkig is het loungebankje, vlakbij de deur, nog vrij. Dat heeft een reden, blijkt al snel.

Dit etablissement heeft overigens wel een positieve update doorgevoerd, aan tafel bestellen middels QR code. Zo gepiept, lekker snel. Maar die toegangsdeur, waar wij dus vlakbij zitten, laat aan modernisering nogal te wensen over. Bij alle in- en uitgaande bezoekers zet het oude beestje ‘t op een oorverdovend kraaksalvo waar geen flesje smeerolie nog enige eer aan zal behalen. Mijn hemel, wat een takkeherrie. Zeker wanneer menig klant op leeftijd heel liefdevol en langdurig de deur open houdt voor een nog bejaardere en/of tragere metgezel is het nauwelijks te harden. En het stopt niet hè. Nee, het is net na drieën, ‘t wordt alleen maar drukker.

Op zo’n moment staat een prikkelspons als ondergetekende voor de keuze: Ergens anders gaan zitten. Kan niet, alles is bezet verder. Weggaan. Kan wel, ware het niet dat je voor de eerstvolgende horeca gelegenheid weer door dat mulle zand moet…..ff geen zin in. Dus ja, dan maar de bejaarde kraakdeur inzetten als melig vertier tijdens de volgende drankjes. Die slappe lach is dan een kwestie van enkele slokken.

Kom ik meteen op een groot voordeel van die Terschellinger tijdloosheid: De 5 zit hier veel eerder in de klok. Het is nu 15:05. Wow, dat zijn er zelfs twee, geen tijd te verliezen…