Het weekend is om te vergeten. Je eventuele kutweek vergeten, even vergeten dat het leven af en toe tegenvalt, een poosje vergeten dat er zomaar overal bosjes doden vallen. Een café vol leuke mensen met soortgelijke plannen is daar uitermate geschikt voor.

Ff lekker vergeten en je nergens aan storen. Niet aan de kale mannen op leeftijd die zo opzichtig naar je vriendin zitten te gluren, net zo min aan de uitbundig gierende dames die met rossige koontjes de welgevormde billen van je vriend bewonderen en er, in het geval van de brutaalste, een tikje tegenaan geven. En daarna sorry zeggen. Het is oké, niemand heeft iets kwaads in de zin, we zijn allemaal mensen die even willen vergeten.

Net als het groepje gaststappers uit Volendam, zo aangenaam verrast over het Zwolse nachtleven. ‘Veel gezelliger dan dat opgefokte Amsterdam!’ Tsjakka, in de pocket, thanx Volendam. Als beloning start de barman ‘Mon amour’ van BZN in. Best hard ook nog.

BZN zeg, wat hebben mijn zusje en ik onze moeder daar vroeger mee zitten plagen. ‘Muziek voor mongolen en rolstoelen’, verzuchtten we elke keer als we op zondagochtend weer es werden gewekt met Volendamse wanklanken, waarna we verder gingen met kissebissen over wie die poster van ‘rockidool’ Koen Wauters* nu weer bij wie van de kamer had gejat. Moederlief volhardde ondertussen in haar standaard verweer: ‘Nou, die jongens van BZN hebben anders wel conservatorium gedaan hoor!’ Nee, daar waren we van onder indruk. Duhhh….

Maar hier en nu in dit café ontploft er een bom van vreugde. Bescheiden types zoals ondergetekende vergeten dat ze eigenlijk niet hardop durven te zingen. Mannen op leeftijd, kaal of niet, vergeten dat ze denken dat ze niet kunnen dansen. De dertiger naast me vergeet zelfs dat ie helemaal geen Frans kent, maar ‘Mon amour’ lukt ‘m wel, vertrouwt ie me toe.

Vanavond lukt het iedereen. We vergeten, dus we zijn. Uit volle borst blaat ik mee met de wanklanken van weleer. M’n moeder kan trots op me zijn. Sterker nog, ze had er bij moeten zijn!

*Zanger van de Belgische band Clouseau (eind ’80, begin ’90 nogal populair, dus niet zeggen dat je ‘m niet kent….)