Na een enerverend gesprek op één van mijn werkplekken stap ik op de fiets met mijn roze airpods in (had ik je verteld toch?) en zet ik een playlist aan die ik ‘Welcome to my world’ heb genoemd. Roze airpods, roze bril, roze levensvisie… laat mij maar ff in mijn bubbel, ik zie vanzelf wat er langskomt.

Het roze lijstje begint subtiel, met Iron Maiden. Dan scheur ik, bubbelsgewijs, ineens met 200 km in een GT Coupé E Performance (hele sportieve jongen, lees maar terug, 20 oktober j.l.) naar weet ik veel waar. In mijn bubbel hoef ik nergens heen, bestaat er geen snelsheidslimiet en heb ik gewoon een rijbewijs. Zo mooi is dat. Daarna komt Elvis Crespo langs, lekker hoor. Hang ik ineens omgekeerd aan een paaldanspaal met mijn heupjes te draaien. Anatomisch onmogelijk, denk je? Nou, dan moet je ’s in mijn bubbel komen! Goed, vervolgens een mopje ‘besneden gejengel uit een Arabisch land’ (niet mijn woorden, maar ik vind ’t stiekem wel geestig).

En direct dwalen m’n gedachten af naar mijn voetballende idool en het gesprek van daarnet aan de koffietafel. Blijkbaar viel het op hoe ik zwijmelend, hijgend, beetje kwijlend zelfs, zat te genieten van filmpjes waar heldlief met het grootste gemak geniale kunstjes met een bal flikt.

‘Ach gossie, ben je verliefd?’ vraagt een fit ogende dame van minstens mijn leeftijd. ‘Nee joh, gewoon bewondering, we dromen allemaal wel es toch?’, reageer ik zo volwassen mogelijk. Zij: ‘En als ie nou ineens voor je deur staat dan?’ Idiote vraag vind ik dat altijd, tart elke realiteitszin. Zelfs die van mij, maar hij is me zo vaak gesteld, dat ik intussen een standaard antwoord heb: ‘Ja, dan ben ik weg, zie je me nooit meer terug. Nou ja, op teevee misschien, in het publiek bij een Champions League wedstrijd, achter een grote, dure zonnebril, met een half Marokkaans kindje op m’n schoot.’ Ik lach er niet eens meer bij.

De lieve, fitte dame op leeftijd kijkt me aan met een soort moederlijke bezorgdheid, haar tweede vraag ken ik namelijk ook al: ‘En je vriend dan?’ Nogmaals, ik heb dit gesprek vaker gevoerd, dus: ‘Oh, die weet ervan hoor, heeft ie alle begrip voor.’

Ik lach nog steeds niet en de lieve dame blijft me aankijken: ‘Eigenlijk best schattig, die naïviteit van jou. Bedoel ik niks verkeerds mee hoor.’ Dan staat ze op: ‘Goed, ik ga weer verder fitnessen, werken aan mijn killerbody.’ Ze lacht er niet eens bij. Best schattig, die naïviteit. En daar bedoel ik niks verkeerds mee. Echt niet.