‘Menig kijker pinkte een traantje weg’, las ik daags na elke aflevering van Oogappels. Understatement pur sang wat mij betreft, ik heb het volgens mij geen enkele keer droog kunnen houden. Merel zou me vast een aansteller vinden… De recensies van de laatste waren wederom extreem lovend. Moest ‘m gisteren ff terug kijken, dus ik had de ontroering nog tegoed,

Oogappels is tenslotte weergaloos goed. Weet jij ook. Niet? Echt niet joh? Dan raad ik serieus aan om je een weekje ziek te melden en alle seizoenen te gaan binge watchen. Je zult als herboren ontwaken met een flinke dosis respect als bijvangst.

Respect voor opgroeiende kinderen. En groot respect voor iedereen die opgroeiende kinderen heeft of ervoor zorgt. En vooral een aan onderdanigheid grenzend respect voor alle opa’s en oma’s, met hun confronterende wijsheden. En niet te vergeten respect voor jezelf.

Natuurlijk heb je in zo’n serie altijd een personage waar je jezelf het meest in kunt vinden. In mijn geval was dat Tim, de vader van Lieke, Hansje en Max. Een pure, beetje kinderlijke, warhoofdige, soms wat besluiteloze man, die vaak geen raad weet met de situatie en zichzelf. Hij was de niet direct voor de hand liggende ex van opperbitch Merel, in wie ik dan weer geen enkel vezeltje van mezelf herkende.

Dat veranderde in die allerlaatste aflevering. Merel sprak altijd over ‘janken’ als ze zelf moest huilen. Tijdens een gesprek met haar psych leerde ze dat ze hiermee veel te oordelend en te hard was voor zichzelf. Ineens mocht Merel huilen van zichzelf. Wat een overwinning.

Trouwens, ze had ook weinig keus hoor, tijdens die laatste episode. Mijn hemel, wat intens. Thuis keken we samen, o.a. naar het verdriet van Erik die z’n vader moest laten gaan. We jankten de sterren van de hemel.

Nee sorry, we huilden. Met dank aan Merel. Wat een moordwijf. Wat een moordserie.