Goed, ik ging dus naar een show van de London Knights, dat liep ik al ruim een half jaar opgewonden te verkondigen aan een ieder die het (al dan niet) wilde weten.

Een avondje met moeder, zus en nichtjes koekeloeren naar strakke boys die zich van arbeidswege sexy dansend van hun kleding ontdoen is gewoon een heel vermakelijk alternatief voor een wijnproeverijtje of die eeuwige High Tea. Kortom, quality time, niks meer en niks minder.

Oké, de vijf hunks in kwestie doen zeker geen pijn aan de ogen ofzo. Het zijn stuk voor stuk mannen, boys, jochies die zichtbaar fantastisch voor hun lichaam zorgen en hun werk vol passie uitvoeren. Chapeau en respect, zonder meer. Maar ja, je weet de afloop al. Het is alsof je naar een film gaat waarvan je het boek al hebt gelezen. Die kleren gaan uit, die string gaat uit, en wie zin heeft, mag met bodylotion over de strak gebeitelde sixpacks aaien. Over die voorkennis beschikken we allemaal, is contractueel vastgelegd. En de boys stellen niet teleur.

Oppervlakkig veldwerk heeft mij overigens geleerd dat wij, het gros van de chicks, een gezonde, normale kerel die lekker in z’n vel zit veel aantrekkelijker vinden dan zo’n gebeeldhouwde professional. Dat er onder die HUGO BOSS misschien een klein buikje zit waar ie zelf een beetje onzeker over is, is stiekem onweerstaanbaar leuk…ja toch?

Echt spannend waren de London Knights dus niet. Dingen die mogen en die je al weet zijn niet meer spannend. Was toch vroeger ook al zo. Ik weet nog dat wij thuis altijd pepermuntjes hadden liggen, die konden we zo ongevraagd pakken. Bij uitzondering waren er mini Marsjes in huis. Die werden geteld, want we mochten niet zomaar een Marsje pakken, dat moesten we vragen. En ja, dan kon je ook het teleurstellende ‘nee, we gaan over een uur eten’ of de frustrerende waarheid als een koe ‘als je honger hebt moet je maar een boterham smeren’ te horen krijgen. Dus een Marsje jatten was donders spannend, omdat het niet mocht en omdat je gesnapt kon worden! Nou, dan waren de rapen gaar natuurlijk… Uit deze kinderlijke spanning moet mijn chocolade fetisj geboren zijn, kan niet anders.

Trouwens, nog naar België – Azerbeidzjan gekeken zondag? Was weer ondraaglijk spannend. Het werd namelijk 5-0 en Lukaku scoorde er vier. Reden genoeg om z’n shirt uit te trekken, zou je zeggen. Maar ja, dat mag niet bij voetbal…