Jaja, zeg maar eerlijk, lieve follower, je zat al met smart te wachten op een gepeperde decembercolumn van mijn kant hè. Even lekker herkenbaar andermans kerststress en die jaarlijkse ‘hij staat’ kiekjes van oersuffe kerstbomen afzeiken. Dat vind je leuk hè? Geeft niet, ik eigenlijk ook wel. Maar het is tegelijk wel wat te makkelijk…. Goed, zelf ben ik te lui om zo’n ding te kopen, naar huis te slepen, stevig neer te zetten, op te tuigen, te onderhouden, extra te stofzuigen en op 6 januari te bedenken waar ik dat kreng in godsnaam moet laten. Nee, ik heb geen ruimte voor een kerstboom, niet in m’n huiskamer en niet in m’n bovenkamer.

Anderen hebben dat wel. En ik heb besloten om daar met compassie naar te kijken. Onbevooroordeeld, vanuit liefde. Want waarom zou ik iemand het plezier niet gunnen van het oppimpen van zo’n spar, al dan niet samen met een paar gewillige nazaten, die de reeds hangende snoepkransjes stiekem onder hun snotneus steken en na een jankende kotsbui ’s avonds niet meer aan de aardappelen te krijgen zijn. Waar bemoei ik me mee, ik hoef niet alles te snappen. De wegen van de liefde zijn ten slotte ondoorgrondelijk. Kortom, van mijn kant dit jaar geen kerstkanonnade.* Pure compassie.

Dat gaat me tot nu toe aardig af. Net als jij heb ik op de socials al ettelijke nietszeggende flikkerbomen voorbij zien schuiven, van mensen die ik heel leuk vind. In principe. Dan adem ik een paar keer diep en tover een zachte glimlach op m’n gezicht. Als die lang genoeg blijft zitten, ga ik hem vanzelf menen. Het is oké, het mag er zijn, ik omarm wat er is. Compassie wordt mijn nieuwe woord voor 2024.

Dan moet ik me nog wel even door al die strontsaaie eindejaarslijstjes heen werken. Met name stemlijsten van de Top 2000 vallen me zwaar. Mij krijg je nooit uitgelegd waarom de muzieksmaak van Jan Modaal jaar op jaar in iets gewijzigde volgorde ingelijst zou moeten worden. Liefhebbers van trance, death metal, salsa, drillrap en smartlappen weten toch allang dat ze er niet bij horen. En voor zover ik kan beoordelen interesseert ze dat geen hout, geen fuck, geen conjo.

Het is even doorbijten, maar ik probeer met compassie naar die nutteloze stemlijsten te kijken. Verbazing en verwondering vallen mij ten deel. Want hoe schimmig we zijn over ons stemgedrag met het rode potlood, zo openhartig zijn Top 2000 stemmers over hun guilty pleasures. Bijvoorbeeld door schaamteloos toe te geven dat Toxic van Britney Spears wat jou betreft tot de grootste wereldhits aller tijden behoort (ik vind dat echt vet stoer hoor, Wim Bakker, te Harderwijk!).

Trouwens, dan val ik nog best mee met m’n kerstafkeer, boyband fetisj, obsessie voor voetballers en muzikanten en al die andere puberale flauwekul waar ik me schuldig aan maak…  Het mag er allemaal zijn, het is oké, ik omarm het. Compassie, weet je nog…?

*ja, die moest je ff twee keer lezen hè…