Ik slaak gilletjes. Hoge, diepe, intense gilletjes. Heel kort, maar wel vaak. Uit enthousiasme. En aangezien ik als erkend, zelfbenoemd FOMO lijer relatief snel enthousiast ben…
Mijn FOMO is namelijk regelmatiger dan pakweg m’n stoelgang of menstruatiecyclus om er maar enkele plaaggeesten bij te halen. Want FOMO is natuurlijk ook gewoon een pestkop, laten we wel zijn. Een pestkop die ik tracht te bevechten middels het slaken van gilletjes. Ik kan niet anders.
Fomische manies hebben de neiging om ’s avonds laat op te doemen, weet niet wat dat is. Vaak op drukke plekken, met prikkels, muziek, vrolijke mensen en alcohol. Zie ik bijvoorbeeld ineens een affiche hangen van een concert wat ik niet kan missen. Laatst ook weer, het legendarische Livin’ Blues zou in Hedon komen optreden. Daar sloeg ik niet volle bak op aan, maar toen ik las wie de supporting act was, ontsnapte er acuut een intens gilletje uit mijn keel. De Nederlandse gitaarband Voltage! Vind ik te gekke muziek en die frontman, Dave Vermeulen, is ook zo’n innemende leukerd, dus dat verdient een gilletje. Twee, in totaal.
En ja, dan kijken er wat mensen om, dat heb je dan. Mij valt het niet eens op, het is dat vriendlief of wie er op dat moment ook maar bij me is, me er op attendeert. Het zij zo, ik ga er niks aan veranderen, ik kan niet anders. Heb trouwens geeneens tijd om me daar druk over te maken, want ik moet aan de slag, kaartjes bestellen. Nee, dat kan absoluut niet wachten tot morgen. Stel je voor dat allerlei andere Fomisten mij voor zijn geweest en het is uitverkocht! Geen denken aan, dat overleef ik niet. Serieus, ik kan niet anders.
Maar goed, lekker naar Voltage dus. Met vriendlief, zeker geen mede-Fomist, maar iemand die alles aanschouwt op goedkeurend knikkende wijze, zo van ‘ja, zit puik in elkaar dit.’ Wij zijn een fascinerende uitgaanscombi, want zodra de band het podium bestijgt slaak ik mijn eerste gilletje al. ‘Kijk dan, hij is zooo leuk!’ duidend op frontman Dave. De knuffelbare cultheld van het kaliber ‘geen hunk, maar hij heeft iets.’ Een warme, volle, rauwe stem bijvoorbeeld. En een breed, imposant postuur, lang haar, flinke baard, innemende glimlach en een Brabantse tongval. Heerlijk, trouwens dat hele Voltage is heerlijk. Doodjammer dat het na een half uur bekeken is. Tja, support act, het moest de avond van Livin’ Blues worden, dat was zo afgesproken.
Maar ik heb geen zin in levende blues. Ben in een fomische bui en dat matcht niet met ‘bluesy energy.’ Tijdens de verrichtingen van de bluesmastodonten sta ik dan ook ongegeneerd andere dingen te doen. Ja, ’t is een schande, ik weet ‘t, maar ik check Instagram. En stuit op een filmpje van Jacks Music bar. Het volgende gilletje is een feit:
‘Krijg nou wat joh, we moeten naar Jacks, nu. Daar speelt die leuke crossoverband, Boombast, veel gezelliger dan dit, kom, we gaan!’
- Jij wilt ook van de hak op de tak zeg, we zijn hier net. Laten we eerst even een biertje drinken in de foyer.
‘Ja maar…’
- Doe ff rustig joh. Kijk, de merchandise van Voltage staat er ook nog…
Juist. En mijn gilletje verraadt wie er achter het kraampje staat. Sommige dingen zijn geen toeval: ‘Dave, mag ik misschien een knuffel?’
Gegrinnik van vriendlief op de achtergrond. Tja, zal best, maar soms moet je durven vragen, puur om FOMO het hoofd te kunnen bieden. Een knuffel van Dave en ik ben weer kalm.
Hoezo, of we nog naar de stad gaan? Man, doe ff rustig joh…
