Wat kan een mens zich toch vergissen. In Zwolle bijvoorbeeld. Weet Alkmaar sinds kort over mee te praten. En anders Volendam wel (weet je nog, afgelopen 2 december, 0-5..?). Maar ook ondergetekende, dik 32 jaar inwoner van deze stad, laat zich steeds opnieuw verrassen. Ben nog lang niet uitverrast, zo heb ik serieus nog nooit Rondje Zwolle gefietst. Mijn fiets brengt me dagelijks al via de gekste krochten van Zwolle altijd weer terug naar Assendorp en daarom zit ik op een vrije zondag zelden te springen om een vrijwillig fietstochtje.
Nee, dan maak ik liever een wandeling. Naar de stad en weer terug. En wat er in die tussentijd gebeurt, zien we dan wel weer. Zoals ik al zei, ik laat me graag verrassen.
Tot voor enkele jaren geleden liet ik me graag leiden door magische, onzichtbare pijlen op de weg, die me, hoe verrassend, naar het legendarische café De Singel brachten. Magische pijlen of ‘gebrek aan ruggengraat’…., het blijft een dunne lijn. Trouwens, mijn ruggengraat krijgt van maandag tot en met vrijdag meer dan genoeg aandacht. Je weet mijn beroep toch? Nou dan..
Goed, das war einmal en aangezien Zwolle groter is dan Assendorp alleen hebben de pijlen zich inmiddels verplaatst richting binnenstad. Iets verder lopen, helemaal prima, we worden tenslotte ook ouder..
Zondagmiddag, Nieuwe Markt en in café de Hete Brij speelt een band. Als er iets een acute ruggengraatverslappende werking op mij heeft, is dat wel live muziek, dus…
Gezellige drukte. Bar en tafeltjes zijn bezet, er staan kopjes koffie, thee, glaasjes wijn en wat bier. En er klinkt jazz. Heel even (een seconde ofzo hoor, langer niet) ben ik teleurgesteld. Ik hou immers niet van jazz. Daar heb ik geen rust voor, hou ik mezelf altijd voor. Dikke onzin natuurlijk, rust moet je maken. Goed, bij deze dan..
Ik besluit me te laten verrassen door het combo. Drums, toetsen, contrabas, een zanger met een intense, breekbare stem en een perfect kloppende hoed. Tja, moet je misschien bij zijn geweest, maar ik vond die hoed heel erg jazz, een typisch gevalletje ‘niks meer aan doen, nooit meer af doen.’ Het combo vormt een artistiek, subtiel geheel. Nogmaals, ik heb geen verstand van jazz, dus wie ben ik, maar deze woorden schieten me te binnen. De muziek houdt m’n aandacht vast, maakt me zelfs kalm. Ondanks de kletsende menigte om me heen. Zoiets geeft me vaak een plaatsvervangend schuldgevoel, dat mensen door andermans ziel en zaligheid heen praten. Maar de muzikanten blijven lekker bij hun ding en ik in mijn bubbel. Niks aan de hand.
Tegen het eind van de middag wordt het sfeervol schemerig in de kroeg en zie ik het combo veranderen in een soort levend zwart/wit kunstwerk. Klinkt dat stom? Zal ’t je nog sterker vertellen, ik waan me zelfs een moment in New Orleans.
New Orleans, daar ben ik welgeteld nul keer geweest. En ach, wat heb ik daar ook te zoeken? Ik vind ’t gewoon hier, in mijn eigen lieve Zwolle…
Verrassende stad, vergis je niet…