Net als jij waarschijnlijk, hoorde ook ik vorige week dat de Duitse producer Frank Farian is overleden. Goed, 83, genoeg gewerkt, genoeg verdiend, genoeg dubieuze praktijkjes op z’n kerfstok, maar dat maakt hem niet minder dood. En wat je ook van ’s mans nalatenschappen vindt (met Boney M en, zo je wilt, Milli Vanilli als paradepaardjes), je hebt er sowieso herinneringen aan.

Mij brengt ’t vooral terug naar één van mijn meest intense, najeugdse zondes. De Amerikaanse boyband No Mercy. Drie belachelijk knappe jongens die ‘belachelijk knappe jongens liedjes’ zongen. Hoewel, zongen… dat wist je bij Frank Farian natuurlijk nooit zeker.

Trouwens, de nodeloze, bijna ongeloofwaardige knapheid van deze Cristiano Ronaldo’s van de 90’s elektro/dance/latin pop liet mij toch stiekem vrezen voor hun oprechte zangkwaliteiten. Eerlijk gezegd, sinds het Milli Vanilli schandaal twijfel ik zelfs aan de echtheid van Cristiano Ronaldo. Zou me niet verbazen dat ook hij over enkele jaren een door Frank Farian geproduceerde voetbalrobot blijkt.

Goed, via Spotify vond ik een leuk Greatest Hits album van het smeuïge trio. Lekkere guilty pleasures voor onderweg naar m’n werk. Dacht ik. Tuurlijk, de succesjaren van No Mercy liggen alweer bijna 30 jaar achter ons, dus die latino klanken en iets te hoge stemmetjes waren al wat uit mijn systeem gewist en misschien had ik het daar bij moeten laten..

Want naast al het hapklare, tandglazuurverzengde ‘eigen werk’, werd ik getrakteerd op enkele covers, waarvan ‘More than a feeling’ van Boston toch wel de meest ongemakkelijke. Oké, ben allang blij dat ze Whole lotta Rosie met rust hebben gelaten, maar aan deze rock klassieker hadden ze hun pretty latino fingers evenmin moeten branden, #jezuswatslecht. Aan de ander kant, ik had tenminste wat te lachen tijdens mijn ritje op de fiets. Alle tegenliggers glimlachten terug, niet wetend naar wat voor grandioze meuk ik zat te luisteren….

Herinner me trouwens dat ik destijds op m’n verjaardag een illegale vinyl plaat van ze kreeg. Is volgens mij onbeluisterd bij de Kringloop beland. Het ging me namelijk om de hoes, waar de drie No Mercy’s half ontkleed, in vol appetijtelijk ornaat, zelf op stonden. Hoewel, zelf…dat wist je natuurlijk nooit zeker bij Frank Farian.