Zo gaandeweg mijn leven ben ik alvast een playlist aan het samenstellen voor mijn uitvaart. Goedenmorgen trouwens. En maak je vooral geen zorgen, ik ga mijn leuke fb volgers geen zwaarmoedigheden in de maag splitsen. Nee joh, ben je gek, laten we het cool, chill en ‘#lovemylife houden.

Trouwens, ik koester bepaald geen ambities in de richting van de eeuwige jachtvelden. Ik wil immers nog die ‘wanna be bestseller’ schrijven, had ik je beloofd. En ik stel je niet graag teleur, ook al zou ik het zelf niet meer meemaken. Ach weet je, ik ben nu eenmaal vrij snel enthousiast. En nogal visueel ingesteld, dus naast die playlist zie ik het hele feest zich al voor mijn neus afspelen. Kijk gerust mee:

Ik heb inmiddels wat symbolische nummers verzameld. Zo zal ‘Search and destroy’ van Red hot chili peppers (jaja, cover van Iggy Pop & the Stooges) zeker door de aula schallen. Lekker ruig en die titel… need I say more? Als positieve tegenhanger mag ‘Geloven in het leven’ van 3j’s niet ontbreken. Levenslustig en hoopgevend, dus ik verwacht dat jullie (als je er bij bent) allemaal gaan dansen, dat had ik namelijk ook gedaan.

Voor aanvang van de plechtigheid denk ik aan het wat melancholische ‘Noorderzon’ van de Friese band De Kast, afkomstig van hun gelijknamige album uit 1998. Mocht zanger Syb van der Ploeg mij overleven, dan wil ik dat ie het zelf komt zingen. Zo duur zal ie niet meer zijn toch…?

Verder zie ik een prachtige, half afgeschuurde of zelfs licht bemoste witte, houten kist voor me met een deksel dat hier en daar kiert en ook niet helemaal afsluit. Van de Kringloop of liefdevol in elkaar geklust op een dagverblijf voor mensen met een fysieke uitdaging. Die kist ligt bezaaid (of is beplakt) met rode rozen en hier en daar staan roze (alleen roze!) rustieke stompkaarsen te branden en te druipen. Goedkope, van de Xenos ofzo, want die lekken eerder en dan kan dat roze vet zich heerlijk over die gebroken witte kist verspreiden.   

En op de achtergrond gaat de deejay lekker los…. Rock, metal, Seattle uit de 90’s, hier en daar een boyband. Aan weerszijden van de dansvloer draaien de taps op volle toeren en op grote beeldschermen herhalen zich natuurlijk oneindig de mooiste goals, passes en gezichtsuitdrukkingen van Hakim Z.

In de loungeruimte kun je chillen met meditatiemuziek op je koptelefoon, onder het genot van stukjes witte chocola met kokoscrisp, een groen theetje of te sterk gezette filterkoffie en als schurend tegengeluid komen Daniël Arends en André Manuel (mits nog in leven) tussendoor even hun grofste klassiekers presenteren. Krijg er bijna zin in..

Ja, wacht es… dus iedereen gaat zich lekker vol zuipen, dronken dansen en de tering lachen op mijn feestje! En ik ben er doodleuk niet bij? Dat dacht ik dus ff niet hè…

Nee, dat gaan we anders aanpakken. Het wordt een heuse foute party, een zogenaamde ‘uitvaartslechtigheid’ (mijn laatste foute grap bij leven). Let op:

Een zuurstokroze kist, omringd met plastic gouden leeuwenbeeldjes, een playlist met BZN, Jannes en Céline Dion en bij de catering alleen maar zoete, witte wijn en mini frikandelletjes. Tussendoor treedt er een bandparodist op en kun je kijken naar oude afleveringen van Moppentoppers. En dan al die vertwijfelde gezichten van jullie, zo van ‘zitten we wel bij de goeie dooie?’ Echt, ik lach me nu al d…sorry. En ik zal er wederom niet bij zijn.

Trouwens, jullie evenmin hoor, want dit gaat niet gebeuren. Je bent namelijk nog lang niet van me af…

Luv U all…!