Woensdagmorgen, ProfitGym Stadshagen. Ik doe de lichten in de zaal aan, want ik zie geen pest. Ondanks de grote, lange ramen tot aan de grond met uitzicht op het verkeer. Ruitenwissende auto’s en ineen gedoken fietsers. Het is grauw, miezerig en winderig weer. Veel sfeerlozer kan je dag niet beginnen.

Trouwens, miezeren, wat een verneukeratief meteorologisch verschijnsel is dat, zeg. Vind het ook typisch Stadshagen, op een of andere manier. Komt waarschijnlijk omdat ik net te ver van deze haat/liefde wijk woon om m’n regenpak te negeren. Ik trap er elke keer weer in.

In een van de vele spiegels zie ik een rood aangelopen, nat en verbeten gezicht met uitgelopen oogpotlood. Een kop die nog diep in de ‘Godverdomme, heb ik weer’ vibe hangt en als de donder moet schakelen naar standje professioneel yogadocent. Dus hup, schop onder de kont en rustig ademen, natte zooi uit, legging aan, loungemuziekje op, kunstkaarsjes uit de tas. Ook zo’n treurnis, van die plastic nepdingen met een batterijtje, kan het m’n deelnemers eigenlijk niet aand….. ‘Hey Tryns, je bent er al! En wat leuk dat je ’t weer zo gezellig voor ons maakt!’ M’n negatieve flow wordt ruw onderbroken door Gerda, een van de oudste en trouwste deelneemsters. Over de zeventig, piepend van fysieke gebrekkigheid, maar optimistisch tot op het bot. De juiste vrouw op het juiste moment, m’n gezicht ontdooit meteen. Ik ben het haar gewoon verplicht.

‘Het is druk in de kleedkamer hoor, wordt weer een volle les’, vervolgt ze. ‘In het begin gaf je les aan drie man en een paardenkop, weet je nog?’ Drie man en een paardenkop, ik schiet vrijwel acuut in de slappe lach. ‘Ken je die uitdrukking niet?’ Tuurlijk wel, maar ja, visueel ingesteld, dus ik zie het alweer voor me: een paardenkop op een yogamat.

De beer is los, het paard op hol, want dat beeld krijg ik dus niet meer weg hè. De hele les lang kijkt ie me aan, vanaf dat uitgerolde matje met Buddha afbeelding. Ik kan me totaal niet meer focussen. Hij wel, op mij. Beter dan me lief is. Wat ik ook doe. Zonnegroet, staande flow, balanshoudingen, die starende, holle paardenblik laat me niet los. Ik voel me geïntimideerd. Door een dood beest, kan je nagaan. De eigenaar van deze kop had bij leven waarschijnlijk narcistische trekken. Heb ik weer…

Goed, bij de eindmeditatie sluit ik m’n ogen en bestook de deelnemers met innerlijke wijsheid, ‘blijf bij jezelf.’ Ik hoor de paardenbek hinniken (‘blijf zelf bij jezelf joh, gek wijf, hihihihi!’), maar door m’n oogharen zie ik Gerda al wegzinken in een diepe, minzame ontspanning en daar doe ik het voor. Vet jofel mens is het, al mag ze haar antieke zegswijzen volgende keer wel thuis laten…