In werkelijkheid ging de klok een uur vooruit, maar ik zat in een tijdloze bubbel. Je kent ’t wel, zo’n kloppende avond, dat alles vanzelf gaat. Je danst aan één stuk door zonder je bewust te zijn van zere voeten, jij en alle andere mensen glimlachen vriendelijk naar elkaar, nergens is een chagrijnig smoelwerk te bekennen en je hebt liefdevolle, complimenteuze, low info conversaties met passanten en mede dansers (‘gave broek!’, ‘kekke bril!’, ‘wat ruik je lekker!’, ‘warm hè?’ en ‘Ja hoor, je kunt best Engelenbewaarder draaien na Rammstein!’).

Topavond, niks meer aan doen!

Toch wel, want het werd pas echt hemels genieten toen er een jongedame langs me liep en in m’n oor fluisterde dat ze mijn blogjes in de krant zo graag las. Jahaaa, de Assendorper is gewoon een wijkkrant, weet ik ook wel, maar wel mooi een echte papieren krant hè! En die wordt dus domweg gelezen, door een hippe jongedame met flared jeans en een glittertopje.

En, ik lul niet, iets soortgelijks gebeurde vlak daarna nog twee keer. Goed, ik sluit niet uit dat er een complot gaande was om mijn ego te boosten, maar ik werd op één avond drie keer in het wild herkend als stukjesschrijver, door jonge chicks van beneden de veertig. 

Dat vervulde me met dankbaarheid, want ja, ik kan af en toe wel wat bevestiging gebruiken om mijn bestaansrecht veilig te stellen, eerlijk is eerlijk.

Anyway, ik had alle reden om volmaakt happy rond te dansen en dat bleef niet onopgemerkt. Een jonge man, hangend tegen een paal tussen de dansende menigte, keek me al een tijdje fronsend, lichtjes hoofdschuddend aan en wenkte me. Zou hij ook de Assendorper lezen en fan zijn van mijn stukjes? Mannelijke lezers zijn net zo goed welkom natuurlijk. ‘Zeg, je geniet er nogal van hè, al die aandacht’, begint ie. ‘Kijk, die stukjes van jou zijn best geinig hoor, maar blijf een beetje met beide voetjes op de grond, als je wilt.’

Ging iemand mij hier nou een lesje leren in bescheidenheid? Dacht dat ik daar al vrij goed in was. Bescheidenheid siert de mens en ik vind mezelf enorm sierlijk als ik zo onbescheiden mag zijn.

Eigenlijk wil ik verder dansen, maar m’n voeten doen ineens zo zeer. Weet je wat, ik ga gewoon lekker naast m’n schoenen dansen….!