In mijn digitale leven houd ik er bijzondere vriendschappen op na.

Met mannen van boven de veertig die een ogenschijnlijk correct leven leiden (ik noem: ICT baan, Volkswagen, gameverslaafde zoon, hockeyende dochter, seizoenkaart van PEC, lid van de gym), maar met een chronisch gebrek aan aandacht en zelfreflectie. Ze geven me een warm gevoel.

Kan er niks aan doen, ik heb een zwak voor dat type. Kijk, niemand wordt immers geboren als infantiele aandachttrekker, elk gedrag heeft een oorzaak. Tekort geschoten ouderliefde en hechtingsproblematiek laten nu eenmaal hun sporen na.

Sinds een half jaar heb ik er weer zo één aan de hengel. Een oud collega, van 20 jaar terug. Op het eerste gezicht een leuk opgedroogde veertiger geworden, maar op de socials gedraagt ie zich als een middelbare scholier. Het begon met een chatbericht:

‘Ben je nog vrijgezel?’ Mijn antwoord: ‘Ook goedenavond. Ja, met mij gaat alles goed. Nee, vrijgezel ben ik niet.’

Einde gesprek. Einde vriendschap. Een paar weken later krijg ik namelijk opnieuw een vriendschapsverzoek. ‘Sorry, ik had je per ongeluk ontvriend.’ Tuurlijk.

Een aandachttrekker verliest wel z’n haren (meneer begint al sympathiek te kalen), maar niet z’n streken.

Dan heb ik het over voorspelbare midlife shoots (naast, op of in een glimmende nieuwe ragbak met vier of twee wielen), vermakelijk sneue fitnesskiekjes (met aangespannen biceps voor de spiegel en ’Vandaag 25 kilo opgetild met één arm!’). Stukje genanter vind ik die pathetische aandachttrekkerij over de ruggen van vergane lijken: Onzinnige in memorians van al decennia dode honden, buren en grootouders (‘ik mis je nog elke dag lieve oma…’). Maar ook die plaatsvervangende schaamte overleef ik en geeft me stiekem toch ergens een warm gevoel.

En om de paar maanden diezelfde check up:

‘Ben je al vrijgezel?’

Een niet gewenste of uitblijvende reactie van mijn kant mag ik bekopen met een tijdelijke ontvriending. Dat zal me leren! Zeg nou zelf, is toch te schattig….(?)

Zoals ik al zei, ik heb een zwak voor dit wat infantiele, aandachttrekkerige type. En dat weten ze maar al te goed. Trouwens dat van die middelbare scholieren moet ik terug nemen, de vergelijking met onzindelijke kittens is beter op z’n plek. Ook daar heb ik namelijk een zwak voor. Hoe vaak ik me al op schoot heb laten pissen door zo’n lief jong katje. Inderdaad, een warm gevoel…