Hey, mijn allerliefste digitale sweethearts…

Ik wil jullie allemaal vanuit de grond van mijn te grote hart bedanken voor alle uitingen van medeleven die ik afgelopen week heb mogen ontvangen.

Middels mijn laatste schrijfsel maakte ik melding van de humorkloof die binnen de muren van ons huisje schrijnende vormen heeft aangenomen. Voor wie het heeft gemist: Mijn partner heeft onlangs opgebiecht dat ie Daniël Arends niet grappig vindt. Inderdaad, pittig. Voor mij. En dat hebben jullie, lieve vrienden, followers, gluurders en reaguurders fantastisch opgepakt. Ik ben vanuit diverse, ook onverwachte hoeken troostend, met open armen ontvangen en voelde me enorm gesteund door ieders aandacht. Al die liefdevolle reacties, appjes, knuffels en verbale liefde hebben me erg goed gedaan. 

Desalniettemin bestaat het probleem nog steeds. Sterker, het is nog groter geworden.

Want wat blijkt nu…

Niet alleen ik werd bedolven onder de steunbetuigingen. De tegenpartij in dit verhaal ontving minstens zoveel support. ‘Vrienden’, die ik onvoorwaardelijk aan mijn zijde van het lachspectrum had geschaard, toonden zich solidair met mijn humorsceptische partner…

Naasten/liefhebbenden die ik sindsdien nog niet gesproken heb, deel ik nu gevoelsmatig alvast in bij één van de twee ontstane kampen: de pro Daniëls of…nou ja, de stommeriken die er niks van snappen. Nee, mijn mensbeeld is er niet subtieler op geworden de afgelopen week en mijn vertrouwen in de medemens heeft er een deukje bij. Lekker dit.

En thuis is de sfeer al helemaal om te snijden natuurlijk.

In de hoop dat we er toch samen uit komen, heb ik gelijk contact opgenomen met een relatietherapeut, die ons na een online intakegesprek op de wachtlijst plaatste. Maar ik heb al wel vast huiswerk mee gekregen. Ja, ik wel. Totdat we aan de beurt zijn mag ik de naam van de komiek in kwestie niet meer noemen in het bijzijn van mijn vriend en zeker geen filmpjes van hem afspelen in bed, want dan komt ie nog meer tussen ons in te liggen.

Precies, alle goodwill moet van mijn kant komen. De humorluwen krijgen gelijk en de lachebekjes het nakijken, de wereld op z’n kop. Het wordt een zwaar traject, dat voel ik nu al. Maar ik laat me er niet onder krijgen. Nee hoor, als ik alleen thuis ben pak ik er een oud fragment bij van de betreffende grapjas, over relaties en samenwonen. En dan voel ik me gesteund. Door hem wiens naam ik voorlopig niet hardop mag uitspreken.

Fijn hoor, die betrokkenheid en interactie. Maar jongens, wat heb ik me op de hals gehaald…

Wordt vervolgd. Kan niet anders.