‘Ga anders lekker wandelen, dat maakt je hoofd leeg.’ Een tip die regelmatig uit mijn mond rolt. Nu krijg ik ‘m zelf regelmatig. En wie ben ik om mijn eigen adviezen in de wind te slaan…?

Natuurlijk vindt mijn ego iets van dat wandeladvies, (‘Kuttip, alsof ik niet genoeg beweeg, zeg!), maar egolief mag voorlopig z’n bek ff houden. Het liefdevolle innerlijk resoneert toevallig prima op wandelen, dus ga ik moedig op pad, in deze buurt waar het volgens de oorspronkelijke bewoners ‘afgezien van wat natuurlijke kindergeluiden eigenlijk altijd rustig is.’ Klinkt veelbelovend, ben zeer benieuwd. Mijn overvolle hoofd is momenteel namelijk bepaald niet opgewassen tegen prikkels van het kaliber gillen, zeuren, jammeren, janken of jengelen. Ik waarschuw maar vast..

Desalniettemin, vrijwel meteen na mijn eerste stapje op hartje Pierik (ja, lieve bewoners, ‘op de Pierik’, je leest het goed!) valt mij al de eerste kinderklank ten deel middels het tergende geluid van rennende, ploffende voetjes. Als sportinstructeur doet zo’n geluid pijn aan m’n oren. Bij hardlopen moet je immers goed afwikkelen, je krijgt anders geheid last van je knieën.  

Anyway, de betreffende hardloop amateur komt naast me tot stilstand en ik kijk schuin naar beneden in de donkerbruine, Aziatische oogopslag van een, pak ‘m beet, vijfjarig jongetje met een grote glimlach op z’n gezicht. En grijze Crocs aan z’n ploffende voetjes. Dat laatste vergeef ik ‘m. Ik was namelijk al verkocht. Aziatische jongetjes kunnen mij nagenoeg alles verkopen.

Het jochie wijst naar mijn voeten: ‘Schoenen!’ zegt ie. ‘Ja, daar heb je een punt… Oh, je bedoelt dat je ze mooi vindt?’ Hij knikt enthousiast. Gelijk heeft ie. Dagelijks word ik door passanten herinnerd aan mijn laarsjes met kunstige motiefjes, alle kleuren van de regenboog en een bescheiden hakje, ooit op de gok aangeschaft via een vaag online (inderdaad Aziatisch) zaakje. Tot nu toe maak ik er vooral vriendjes mee, dus onbetaalbaar zijn ze sowieso.

Nee, het zijn bepaald geen echte wandelschoenen, klopt. Die heb ik namelijk niet. Nog niet? Nee, gewoon niet. Nooit. Dan zou ik me zo’n 50+ vrouw voelen die het Pieterpad gaat lopen en daar is op zich niks mis mee… Behalve dat je dan blijkbaar ineens ook duur, degelijk, onfrivool schoeisel aan je voeten moet snoeren. En zover ben ik nog niet. Kom ik ook niet. Nooit.

Terug naar de realiteit. Op sokken en met twee Crocjes in m’n handen sta ik vertederd toe te kijken hoe mijn instant vriendje kirrend heen en weer schuifelt op mijn kekke, gekleurde laarsjes. ‘Doe je voorzichtig, lieverd?’ Hij knikt en maakt zich op voor nog een rondje, kan er geen genoeg van krijgen. Geldt ook voor mij.

‘Tao, waar blijf je nou? Kom, stap in!’ De jonge vrouw in de auto opent de deur van de passagiersstoel. Tao en ik ruilen snel van schoenen. Dan stapt vriendje in en trekt de deur dicht. De auto wordt gestart.

Meteen gaat de deur weer open. Tao stapt uit, holt ploffend naar me toe en opent z’n lieve armpjes. Hij krijgt een dikke knuffel. Ik ook. ‘Dag lieverd!’ Vriendje rent weer terug de auto in en moeder start de wagen opnieuw. Het passagiersraampje staat nog open. Kushandjes werpend blijft Tao uit het raam hangen. En ik blijf zwaaien tot de auto de hoek om is.

Goed, wat was ik ook alweer aan het doen? Oh ja, mijn hoofd leeg maken, in deze rustige buurt met natuurlijke kindergeluiden. Maar mijn hoofd zit nu even vol, met liefde. Ik laat de wandeling voor wat ie is, een instant Aziatisch vriendje op de Pierik was alles wat ik nodig had..