Zonder te willen grossieren in negatieve aandacht en digitale pathos….

Het leven is soms best een strijd. Dat weet jij, dat weet ik, het is een gegeven om mee te dealen.

Maar ik ben geen echte strijder, het ontbreekt mij aan competitiedrang. Daarom ben ik ook sportinstructeur geworden van gezellige sporten, waar geen sprake is van strijd en rivaliteit. Met Pilates, Yoga en Bodyshape win je vooral rust en fitheid, daar kan geen medaille tegenop.

Die Olympische Spelen vind ik trouwens best vermakelijk. Al dat geren, gefiets, gespring, gegooi, gezwem, geruzie op de mat. Allemaal leuk en prima, iedereen moet tenslotte zelf weten waar ie zich druk om maakt in het leven. En wie er medailles mee wint, doet iets heel erg goed.

En dan hadden we van de week natuurlijk Novac Djokovic. Wat mij betreft het toonbeeld van onoverwinnelijkheid.

Goed, de beste man heeft wat smetjes op z’n kerfstok. Beetje Wappie gedrag en die vader van ‘m, ook niet helemaal fris… maar dat maakt Djokovic niet minder onoverwinnelijk, wat mij betreft.

Niet alleen omdat ie verdomd geniale balletjes weg tikt, het is vooral zijn zorgeloze attitude. Dat lijf van die man straalt één en al rust en zelfvertrouwen uit en in zijn blik zie ik nauwelijks een spoor van stress, strijd, verbetenheid, ‘ik lust je rauw, kleine Spanjaard!’ Niks van dat alles.

Nee, Novac D. lijkt gewoon met plezier naar z’n werk te gaan. Zijn baan bestaat uit kunstige acties met een racket en een tennisbal, functioneel heen en weer rennen en waar nodig in de spagaat glijden om een lastige smash van een 16 jaar jongere opponent te pareren.

De man voert gewoon z’n beroep uit en kijkt erbij alsof het allemaal niet zo belangrijk is wat ie doet. En, laten we wel wezen, dat is het in feite ook niet. Zolang er op steenworp afstand van het sportfeest (en je weet hoe ver die discus- en kogel atleten kunnen werpen…) nog talloze dakloze hulpelozen rondstrompelen, is zo’n stukje eremetaal minder dan peanuts. Dat weet Djokovic dondersgoed.

‘Als je de strijd loslaat, ben je onoverwinnelijk’ is de boodschap die ik in Djoko’s ogen lees. Althans, dat is wat ik wìl lezen. Misschien omdat mij dat goed uitkomt….

Want ooit hoop ik fluitend door het leven te Djokofietsen.

Met diezelfde zorgeloze attitude:

‘Het leven is geen wedstrijd, maar ik ben onoverwinnelijk!’