Als je ergens te lang mee rondloopt, dan gaat het zeer doen.

En zo komt het dat ik hier op een doordeweekse middag in de wachtruimte op een houten stoeltje zit te kijken naar een ogenschijnlijk haastig in elkaar geknutseld buro, dienstdoend als onbemande receptie. Prima, ik heb een appointment, dus het zal wel loslopen.

Ik wacht namelijk op een massage en ben een kwartier te vroeg. Dat geeft me alle tijd om me verder te verwonderen, bijvoorbeeld over het ietwat gedateerde communicatie systeem op de balie: een notitieblok met een pen en daarnaast een vierkante box met een gleuf. Op die box is een handgeschreven briefje geplakt waarop middels een Engels-Nederlandse cocktail wordt gemeld dat er ‘vandaag no reservations gemaakt kunnen worden, want VOL.’ Maar stop gerust een briefje met naam en telefoonnummer in de gleuf, dan regelen zij het verder.

Op datzelfde buro staat trouwens ook een aquarium met prachtige, exotische vissen. Iets met een vlag en een modderschuit, maar het zorgt wel voor grappige visuele ondersteuning van een stokoude editie van ‘the greatest Spa & Wellness sounds’, die op net iets te hard volume uit de haperende installatie knettert.

Nee, hier ga ik niet van ontspannen en de aquarium bewoners evenmin. Hoofdschuddend zwemmen ze rond met samengeknepen ogen en opgetrokken schouders. Eentje, een turquoise met goud getinte knapperd, tovert zelfs een opgestoken middelvinger tevoorschijn. Het begint hier een vet a-relaxte boel te worden, laat die massage asjeblieft gauw komen.

Oké, ik zie het niet meer helemaal helder. Maar alles lijkt hier te haperen en te krakkemikken. Ikzelf het allermeest. Het zoeken naar woonruimte gaat namelijk niet in je koude kleren zitten, wel in je spieren. Nek, schouders en hoofd tonen een niet aflatende opperste staat van paraatheid, ook als ik rust wil, zoals slapen. Mijn lijf luistert niet meer, althans niet naar mij.

Hopelijk wel naar de kleine, tengere, dienstbaar glimlachende Aziatische masseuse. Ze wenkt me, dat ik mee mag komen. Even voel ik me bezwaard. Die arme schat, met haar sierlijke, ragfijne handen. Kan ik haar deze rotklus wel aandoen..?

‘Massage is ready!’, aldus diezelfde masseuse een uur later. Met nog steeds diezelfde kreukvrije, dienstbare glimlach en zonder ook maar een spoortje zweet op haar voorhoofd. Wonderlijk, want wat er in de tussentijd is voorgevallen, daar lusten de honden geen brood van. Ik heb er niks van gezien, lag op m’n buik, maar waarschijnlijk heeft ze haar enge, grote broer erbij gehaald en die heeft een uur lang staan beulen als een dijkwerker.

En met succes. Ik ben een beetje opnieuw geboren.

Bij de receptie zwaai ik even naar de visjes. Die ene, turquise met goud, steekt z’n duim op en geeft een knipoog.

Oké, ik ben herboren, maar zie het nog steeds niet helemaal helder.