Kijk, ik klaag niet ofzo, want voor mijn doen heb ik het donders aardig voor elkaar, maar toch…

Bij de dagelijkse telling van mijn zegeningen kan ik serieus steeds overnieuw beginnen, domweg omdat ik de tel kwijtraak. Desalniettemin word ik als aardig, betrokken, liefdevol door het leven kuierende persoon doorlopend gesaboteerd door giftige verbintenissen waar ik maar niet los van kom. Momenteel zit ik weer verstrikt in zo’n relatie.

En het kan me geen zak meer schelen ook, iedereen mag weten hoe die klootzak heet. De kans is overigens vrij groot dat je hem kent en tot zijn (voormalige) slachtoffers behoort.

Zijn naam is TEMU. 

Ik hoor je diep zuchten en denken ‘Je doet ’t ook gewoon zelf, hè!’

En je hebt gelijk. Ik doe het ook gewoon zelf:

Want ik trap er steeds weer in, ’s mans onweerstaanbare charme, die keer op keer een lege huls blijkt: Een setje vintage voorraadblikken waar in de praktijk nog geen cracker in past, een roze (ja, echt!) wasrekje dat bij aankomst aan metaal burnout blijkt te leiden en van vermoeidheid in elkaar zak en die kunstlederen skinny legging is uiteindelijk niks meer dan een kinky vuilniszak.

Het is slechts een willekeurige greep uit het werk van TEMU. En ik zou, je hebt groot gelijk, zo onderhand eens beter moeten weten.

TEMU is als een foute, of zo je wilt narcistische, partner. Iemand die op charmante wijze bezit van je neemt, je stalkt en je isoleert van familie en vrienden (je moet immers eeuwig thuis blijven om op je bestelde rotzooi te wachten).

Kortom, ik weet dat hij mijn aandacht en energie niet waard is, maar elke keer val ik weer als een blok voor hem, verdrink ik in die priemende ogen die dwars door me heen kijken.

Ik lijk wel niet goed wijs. Praktisch naast de Diezerpromenade wonen en dan al je huisraad en kleding bij zo’n online smeerlap gaan zitten bestellen.

Weet je wat, TEMU bekijkt het maar even. Ik trek de stoute schoenen aan en huppel gewoon de Diezerstraat in.

Meteen realiseer ik me weer wat het echte leven, buiten de greep van mijn dominante gijzelnemer, te bieden heeft: winkels met echte spullen, die je op ware grootte kunt zien, ruiken en voelen.

Vanuit de etalage van Expo glitteren mij twee kekke laarsjes tegemoet. Wat heet, ‘ze roepen me.’ Dit gevoel herken ik van vroeger, toen ik nog niet in de greep was van een toxisch online bedrijf. Ik slik een brok van ontroering weg en ga naar binnen om tien minuten later op twee nieuwe stoute schoenen de deur uit te wandelen, terug naar huis. Even voel ik me intens gelukkig.

Helaas is mijn euforie van korte duur. Een berichtje op mijn telefoon, van mijn stalker. Dat ene pakket, die gebatikte kledingkast ‘kon niet worden bezorgd’ en moet voor woensdag worden opgehaald bij het depot. Wel Godv…, dat ding zou toch op z’n vroegst volgende week komen? Trouwens welk depot? Juist, dat zegt TEMU lief er niet bij…

Het is duidelijk, hij wil me straffen voor die vermeende misstap en me doen geloven dat het m’n eigen schuld is. Terwijl ik zo dapper mijn vleugels dacht uit te slaan, krijg ik een onvervalst staaltje gaslighting te verhapstukken.

Ik ben kansloos, gevangen in het narcistisch web van TEMU….