Toch is er altijd wel iets om wakker van te liggen. Zoals het gegeven dat het gewoon niet lukt, dat slapen. Want ik ben er niet zo goed in. Slapen en ik houden er van oudsher een moeizame relatie op na, we kunnen niet met en niet zonder elkaar.
Mijn slaap speelt ‘hard to get’, lacht me hoofdschuddend uit en kijkt cynisch neer op dat sneue hoopje mens dat daar zo schaamteloos naar hem ligt te verlangen. Hij heeft intussen wel wat beters te doen. Want al die andere, minder opzichtige slaapverlangers, zoals jij wellicht, vervoert ie met een jaloersmakende vanzelfsprekendheid naar dromenland om ze een uurtje of zeven later weer op te halen. Mij neemt ie allang niet meer serieus. Sterker nog, hij neemt me vaak helemaal niet.
Kijk, het is niet zo dat ie me volledig negeert. Ik krijg heus wel es wat, maar alleen het broodnodige. Hier en daar geeft hij mij een brokje, van hooguit een paar uur en dan gaat ie er doodleuk tussenuit. Voor een blokje reclame ofzo, dat weet ik niet precies, want in die tijd doe ik andere dingen. Ik ga wat plassen, beetje liggen rond woelen en boos worden dat ik het weer met de kruimels mag doen. ‘En dat is niet eerlijk!’ Je raadt het al, daar heeft meneertje geen boodschap aan.
En dat is logisch. Wanneer je iets geforceerd nastreeft ben je gewoon geen aantrekkelijke prooi voor datgene wat je graag wilt. Moet ik daar nog voorbeelden van noemen? Dames, zeg nou zelf.. van starende, kwijlende blikken in de kroeg worden wij ook niet opgewonden.
Nee, een wat mysterieuzere man of eentje met bindingsangst vinden we op één of andere manier veel spannender. Zie daar mijn fascinatie voor slaap. Hij wil zich duidelijk niet aan me binden, daarom wil ik hem zo graag.
Echt, ik krijg steeds meer de indruk dat slaap mij ziet als een makkelijke FWB (ja, weet je heus wel, zoek maar op anders) en dat de benefits alleen zijn kant op vallen en ik vooral op een houtje bijt. Oké, ik verwacht allang geen duurzame, stabiele relatie met hem, al gloort er af en toe hoop…. Dan blijft hij van zaterdagnacht op zondagmorgen onverwacht bijna een hele nacht bij me, krijg ik zes uurtjes onafgebroken quality time. Verwennerij om te koesteren, want deze weldaad zet zich natuurlijk niet voort, wakkert alleen mijn verlangen aan. Ik mag er aan likken zonder het door te slikken.
Tuurlijk, ik weet ‘t, soms moet je iets loslaten om het juiste op je pad te laten komen. Ondanks het intense verlangen en de diepgewortelde liefde gaat het niet werken tussen slaap en mij. Hij maakt me gek, verdrietig, wanhopig…
Daarom heb ik besloten om hem een poosje te negeren en probeer ik hem jaloers te maken door nadrukkelijk te flirten met andere vormen van ontspanning en herstel: een aantrekkelijke meditatie, een sexy floatbad in de zoutkamer, stelselmatige yoga-affaires. Kortom, ik houd de schijn op dat ik zonder hem een boeiend en compleet leven heb en hoop van harte dat ie daar in trapt.
Schijn ophouden is overigens wel vermoeiend. Echt hoor, word je doodmoe van…
Wacht even. Doodmoe? Jongens, ik ga naar bed…