Echt joh, ik ontving een lawine aan goedbedoelde, lichtelijk dwingende adviezen voordat ik afreisde naar Valencia: ik moest kunst kijken, architectuur bewonderen, naar de haven kuieren en dan vooral paella eten bij dat derde restaurant van rechts, of het vierde, zou ook kunnen. Oh, en natuurlijk mocht ik die fietstocht door dat eindeloze rivierbeddingenpark niet vergeten. En als ik dan toch op die huurfiets zat… ‘Boek een rondleiding door de historische binnenstad, dan zie je alles veel meer zoals het bedoeld is. Echt doen, ik hoor wel hoe je ‘t vond!’
Er was één tip die met kop en schouders boven de rest uitstak: ‘Kom maar even lekker tot rust en probeer vooral in het moment te zijn’, aldus een wijze spreker. Kijk, wij kunnen praten. Al praat ik nu even met niemand, ik ben deze tip langzaam maar zeker ter harte aan het nemen. In het raam van de koffietoko zie ik al een minzame glimlach. En die is van mij. Trouwens, wat heb ik dat kopje toch lekker filmisch vast, lijkt wel een pose uit zo’n arthouse movie. Ik ben zowaar aan het genieten, van het moment.
Mijn reisje naar deze Spaanse stad is sowieso al geslaagd, omdat ik binnen een dag de beste koffiekeet van de stad heb ontdekt. Althans, de Americano smaakt hier zo hemels dat een eventuele verdere zoektocht waarschijnlijk op een teleurstelling uitloopt. Zonde van de tijd ook, ik moet immers nog naar allerlei kunst, architectuur, de haven en eindeloos rondfietsen!
Ja jongens, het zal allemaal wel. Vanachter mijn wereldse bak goud zit ik hier lekker niks te moeten en rustig naar buiten te kijken: fietsende toeristen, toeterende taxies, telefonerende wandelaars. Mij niet gezien. Ik reken zo mijn twee dubbele Americano’s af en wandel dan via de kortste (architectonisch vast adembenemende) route terug en pak eerst een middagje spa. In het hotel.
Vanavond zie ik wel ff. Waarschijnlijk scoor ik wat patatas bravas in de Sports Pub op de hoek en pak ik aansluitend nog een Amstel Oro en een potje uit de Premier League mee. Mij krijg je niet. Al relaxend en niks moetend verzin ik wel een aannemelijk lulverhaal voor de fietstocht die ik de buitenwacht kennelijk verschuldigd ben. Komt goed.
Nee jongens, ik ben en blijf in het moment. Maar wel in míjn moment, als je ’t niet erg vindt.
Als je ’t wel erg vindt trouwens ook…
Salud!