In het kader van de ontplooiing van mijn latente talenten op grote mensengebied (vorig jaar oktober ging ik immers ineens ergens wonen en kreeg ik de woonsmaak te pakken) wil ik het eens hebben over mijn tafel. Ja, ik heb een tafel.

Daar laat ik expres een witregel tussen zodat je kunt applaudisseren of op z’n minst even ‘wauw’ kunt denken. Het is namelijk niet zomaar een gammel campingding, maar een serieuze, houten tafel die stevig op z’n vier serieuze, houten poten staat. Vandaar dat er ook serieuze dingen op staan: een laptop, een plateau met rustieke kaarsen en… (tromgeroffel)… ik zit er aan te eten !

Ja, je leest het goed, ik eet aan tafel. Geen bord op schoot, maar teevee op tafel, zondagavond om 19u. Oké, ik heb nog geen teevee aangesloten, dus ik moet via de laptop kijken, maar toch… Er staat in elk geval een bord met voedsel op tafel en dat werk ik keurig weg middels mes en vork. Ook als niemand kijkt. Want niemand kijkt in principe, daarom vertel ik het je nu.

Goed, ik doe misschien wat borstklopperig over mijn vorderingen, maar dit is voor mij gewoon een brute sprong voorwaarts richting volwassenheid, heel simpel.

Maar ik ben er nog lang niet, realiseerde ik me van de week. Hoe ik het deed, deed ik het, maar ik had dus al mijn grote mensenmoed bijeen geraapt om het meisje van de kaaswinkel een zeer volwassen vraagstuk voor te leggen: ‘Zeg, waar kan ik oude kaas het best bewaren? In de koelkast wordt het vrij snel hard en droog, valt me op.’

Alsof ze dit soort vragen dagelijks krijgt (en dat zou best es kunnen) vertelt de jongedame vriendelijk dat ik oude kaas het beste een uurtje voor het consumeren uit de koelkast kan halen: ‘Dus als je de tafel gaat dekken voor het ontbijt’, voegt ze er geroutineerd aan toe.

De moed zakt me acuut in de schoenen. Nou dat weer: Tafel dekken voor het ontbijt. Ik voel me ineens een uitgewoonde mongool die totaal niet weet waar dit over gaat. Tafel dekken voor het ontbijt. Mocht ik besluiten ook deze hobbel op mijn pad van grote mensendingen te trotseren, dan betekent dit dus comfort zone uit en Blokker in. Voor zo’n plastic, geruit tafellaken. En van die magneetklemmen om dat gedrocht op z’n plek te houden. Of hangende gewichtjes in de vorm van aardbeien…

Dan maar niet volwassen, zo’n ramp is harde kaas nou ook weer niet.