Complimentjes geven is leuk. Af en toe doe ik het er ook gewoon om. Een zure, gure dag met zure, gure gezichten van medeburgers en mijn eigen zure, gure mood brengen mij dan op het idee om vandaag in het wilde weg overal complimentjes te geven. Waarschijnlijk levert het winst op, sowieso geen verlies, op z’n minst een gelijkspelletje.

Twee jaar geleden, op een zure, gure dinsdag in april, maakte ik het lekker bont. Het begon al toen ik ‘s morgens de fitnesszaal binnenkwam en het meisje achter de balie mij, zoals altijd, enthousiast begroette. Zoiets mag wel es gezegd worden, vind ik: ‘Wat ben je toch altijd vriendelijk, dat doe je goed!’ ‘Oh, dankjewel.’ Haar glimlach ‘versprankelt’, staat haar goed. Zo makkelijk kan het zijn.

Bij de koffiemachine loop ik de filiaalleider tegen het lijf. Een onberispelijke huisvader van nog geen dertig. Kortom, wij begrijpen elkaars privéleven niet en van malkanders werk hebben we evenmin sjoege. Maar ochtendkoffie is een verbindend element, dus ik zie mogelijkheden: ‘Hmmm, heerlijke koffie. Ben echt blij dat je vorig jaar die automaat vervangen hebt.’ ‘s Mans aangeharkte gezichtsuitdrukking maakt kort plaats voor een poging tot opkrullende mondhoeken: ‘Fijn om te horen. Dankjewel, Tryntsje!’ Makkie, kat in bakkie.

De toon is gezet, met een gevulde mok in m’n handen koers ik richting mijn eerste les, maar eerst nog een rondje door de fitnesszaal, ben nou toch bezig: ‘Gave legging!’, ‘Goeie biceps…’, ‘Zo, lekker afgevallen of niet? Knap hoor.’ Het ene weggevertje na het andere schud ik uit m’n mouw totdat ik oog in oog sta met een flinke uitdaging. In de vorm van een nogal obese, donkere jongeman met een zakkerige sportbroek en een slonzig t-shirt met zweetkringen. En een innemende lach op z’n gezicht, dat wel. Tja, iedereen die vandaag mijn pad kruist krijgt een goed woordje en deze vriendelijke reus verdient er zeker één… : ‘Wow! Ik dacht even dat ik Romelo Lukaku tegen het lijf liep, joh!’

‘Haha, meen je dat nou?’ Absoluut niet, maar de beminnelijke jongeman lacht nu nog breder dan ie net al deed, dus ik kan met een gerust hart aan mijn les beginnen. Volgende keer mijn complimentjesregen iets beter voorbereiden…

Maar uiteindelijk redde ik dus wel eigenhandig deze gure, zure dag van zijn miezerigheid, gewoon door aardig te zijn en een beetje lief te liegen.

Twee jaar, vele complimentjes en een woonruimte in de stad later maak ik een avondwandelingetje voor het slapen gaan. Op de Oude Vismarkt loop ik langs een klein groepje hangende/rokende/recreërende jongemannen. ‘Hey hoi, lang geleden!’ roept één van hen. Het is een lange, gespierde knul met een vriendelijke kop, hij lijkt op Romel… nee, zeg!

‘Joh, écht lang geleden, wat zie je er dondersgoed uit, man!’

‘Dankje! Ja, jij had het toen immers over een voetballer, Lukaku. Die ben ik gaan volgen op Insta en ik ging hem een beetje nadoen met zijn trainingen. En kijk es, ik ben nu een stuk fitter!’

Een beetje lief liegen, het levert gewoon winst op…

Wat een compliment…