Heb het al vaker aangestipt, mijn natuurlijke afkeer van negativiteit en ruzie-achtige dingetjes. Ik wil het in principe goed hebben met iedereen, geef anderen graag de ruimte om hun niet altijd boeiende verhaal te doen en mocht er tussen mij en wie dan ook enige frictie ontstaan, dan zoek ik naar mogelijkheden tot de-escalatie (lees: ‘Oké, je hebt ergens misschien wel een beetje gelijk…’). Door altijd eigenhandig de kou uit de lucht te halen, blijf ik veilig vriendjes met een soort van iedereen.

Maar, lieve medemensen, dit nagenoeg conflictloze bestaan is onlangs tot een bruut einde gekomen. Ik ben namelijk verzeild geraakt in een heuse ‘brouillage.’

Kijk, ook een blije blogjestikker stapt wel es uit haar comfort zone. Bijvoorbeeld door een boek te schrijven, waar net niet helemaal iedereen blij mee is. Ik zal de details achterwege laten, maar daar heeft het dus mee te maken: Details. Daar bevat mijn onlangs uitgebrachte paperback teveel van, volgens iemand. En dat had ik vooraf kenbaar moeten maken, vindt die iemand. Ter voorkoming van het schokeffect, bij die iemand.

En dat vind ik dan even lastig. Dat die ene luis in de verder zo zachte en liefdevolle pels mijn toch al niet overdreven grote ego wenst te knakken. Bevalt me niks, moet ik even over praten. Niet met de dissident in kwestie, maar met één van die vele andere leuke wijsneuzen, die ik wel succesvol te vriend heb weten te houden. Sommige daarvan zeggen wijze dingen die mij dondersgoed uitkomen:

‘Kut dit, hè?’

• Waarom? Er is iets getriggerd bij een ander, niet bij jou.

‘Maar wel door mij…’

• Sta je nog voor honderd procent achter je verhaal?

‘Tuurlijk!’

• Juist. Dan heb jij niks in dit conflict te zoeken, het is níet van jou.

‘Dus ik hoef dit niet weg te pleasen…’

•  Precies. Laat het probleem waar het hoort: uit jouw buurt.

Nou, is dit een fucking coole mijlpaal of hoe zit dat? Eindelijk mag ik mij scharen in een illustere, eindeloze rij van ‘gebrouilleerden.’ Zoals de wekelijkse, ruzieënde schuttingburen bij mr. Frank Visser, al die koppige zussen en zwagers bij het Familiediner en (jaja daar was ie weer) mijn held Hakim Z. met zijn oudste broer. Zoek maar es op, die twee Ziyechs, brouilleren next level is dat.

Gebrouilleerd, een nieuwe staat van zijn. En het is helemaal oké.